Όπως πολλοί κάτοικοι της περιοχής των Κρεστένων γνωρίζουν, το Γυμνάσιο Κρεστένων είναι ένα αρκετά παλιό σχολείο, υπάρχει εδώ και πάρα πολλά χρόνια και έχουν περάσει γενιές και γενιές παιδιών από αυτό. Παρακάτω θα αναφερθούμε στο πώς ήταν το σχολείο σε γενικές γραμμές και στον τρόπο αντιμετώπισης των μαθητών του σε παλαιότερες εποχές, έτσι όπως μας τα αφηγήθηκε ο κος Παναγιώτης Κιάμος, παλαιός μαθητής του Γυμνασίου Κρεστένων.
Από κτιριακής άποψης το σχολείο δεν ήταν όπως σήμερα. Ήταν το μόνο Γυμνάσιο της ευρύτερης περιοχής και γι' αυτό τα παιδιά ήταν πάρα πολλά. Τάξεις λειτουργούσαν και πέρα από τα στενά περιθώρια του σχολείου, δηλαδή στα διπλανά σπίτια, τα οποία είχαν παραχωρηθεί γι' αυτόν τον σκοπό. Το σχολείο δηλαδή εκτεινόταν πιο πέρα/κάτω από ό,τι είναι σήμερα.
Όσον αφορά στη μαθητική ζωή τα πράγματα δεν ήταν τόσο εύκολα όσο είναι σήμερα. Μιλάμε για μια εποχή κατά την οποία δεν υπήρχε ελευθερία του λόγου και τα δικαιώματα των παιδιών καταπατούνταν συνεχώς. Μιλάμε για μια εποχή κατά την οποία ο δάσκαλος είχε το δικαίωμα να ασκεί σωματική βία στα παιδιά...
Οι δάσκαλοι αρκετές φορές ρεζίλευαν τα παιδιά μπροστά στους συμμαθητές τους για κάτι που είχαν κάνει, ακόμα κι αν αυτό είχε γίνει το προηγούμενο βράδυ εκτός σχολείου. Οι καθηγητές εκείνα τα χρόνια δεν επέτρεπαν στα παιδιά να βγαίνουν έξω το βράδυ μετά τις οκτώ (20:00). Οπότε, αν κάποιος καθηγητής έβλεπε ένα παιδί έξω μετά τις οκτώ, το ανέφερε το επόμενο πρωί στην ώρα της προσευχής μπροστά σε όλους, ενώ ο μαθητής έπρεπε να δικαιολογηθεί επαρκώς αν ήθελε να αποφύγει την τιμωρία. Κάτι αντίστοιχο συνέβαινε και στην περίπτωση που έβλεπαν τα παιδιά έξω ντυμένα ανάρμοστα ή να συμπεριφέρονται άπρεπα.
Μια άλλη ποινή που ίσχυε τότε στο σχολικό περιβάλλον ήταν η απαγόρευση της εισόδου των μαθητών/τριών οι οποίοι/ες δεν φορούσαν στολή ή δεν είχαν το "σήμα" (ένα σήμα που υπήρχε πάνω στις μαθητικές ποδιές και εξασφάλιζε την είσοδο των μαθητών/τριών στο σχολικό περιβάλλον). Εξ άλλου και τότε απαγορεύονταν τα προκλητικά ρούχα και οι αντίστοιχες συμπεριφορές και φυσικά το να βρίζουν οι μαθητές. Ακόμα οι καθηγητές δεν επέτρεπαν στα αγόρια να έχουν μακριά (ή γενικώς πολλά) μαλλιά στο σχολείο και έφταναν στο σημείο να τα αναγκάζουν να κουρεύονται ή να τους δίνουν αυτοί χρήματα για να πάνε στο κουρείο ή ακόμα και να τα κουρεύουν οι ίδιοι!
Άλλες ποινές σχετίζονταν με τον κυριακάτικο εκκλησιασμό. Οι καθητηγές ανάγκαζαν τα παιδιά να πηγαίνουν την Κυριακή στην Εκκλησία και αμέσως μετά στο Κατηχητικό, ενώ όποιο παιδί δεν υπάκουε σ' αυτά έπαιρνε απουσία στα Θρησκευτικά.
Και τότε βέβαια ίσχυαν ποινές που ισχύουν και σήμερα, όπως οι ωριαίες και οι ημερήσιες αποβολές. Τότε όμως οι μαθητές δεν είχαν το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου. Για παράδειγμα, αν ένας μαθητής εξέφραζε τη γνώμη του, η οποία τύχαινε να είναι αντίθετη με αυτήν ενός καθηγητή, ο καθηγητής τον τιμωρούσε χτυπώντας τον ή βάζοντάς του κάποια τιμωρία (π.χ. να αντιγράψει 100 φορές μια συγκεκριμένη φράση) ή του έδινε αποβολή.
Από όλα αυτά δεν έλειπε ενίοτε και η άσκηση ψυχολογικής ή σωματικής βίνας, το σημερινό bullying. Κάποιοι μαθητές δηλαδή κάποιες φορές ασκούσαν κρυφά βία σε άλλους μαθητές ή, για να εκδικηθούν, μαρτυρούσαν τα παραπτώματα συμμαθητών τους στους καθηγητές, ώστε αυτοί να τους ασκήσουν βία ή τους βάλουν τιμωρία.
Ολοκληρώνοντας θα θέλαμε να θυμίσουμε ότι τότε το Σχολείο λειτουργούσε μέχρι το απόγευμα, ενώ τα μαθήματα γίνονταν έξι μέρες της εβδομάδας, δηλαδή και το Σάββατο με μόνη ημέρα ανάπαυσης την Κυριακή. Όπως γίνεται φανερό από τα παραπάνω, το Σχολείο τότε δεν σεβόταν τα δικαιώματα και τις προσωπικές ελευθερίες των μαθητών και οι σχέσεις των καθηγητών με τους μαθητές βασίζονταν στο φόβο των παιδιών και πολύ σχυχνά στη βία, ως μέσο πειθούς!
Κιάμου Αντωνία
(πηγή: εμπειρίες από τα εφηβικά χρόνια του Παναγιώτη Κιάμου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου