Το δώρο της ζωής! Σχόλιο στο έργο του Richard Dawkins

Πρόκειται να πεθάνουμε και τούτο μας καθιστά τυχερούς. Οι περισσότεροι άνθρωποι ποτέ δε θα πεθάνουν, διότι ποτέ δε θα γεννηθούν. Οι δυνάμει άνθρωποι που θα μπορούσαν να βρίσκονται εδώ στη θέση μου, αλλά που στην πραγματικότητα δε θα αντικρίσουν ποτέ το φως της ημέρας, είναι περισσότεροι από τους κόκκους της άμμου της Σαχάρας. Σίγουρα αυτά τα αγέννητα φαντάσματα περιλαμβάνουν ποιητές σπουδαιότερους από τον Keats, επιστήμονες σπουδαιότερους από τον Νεύτωνα. Το γνωρίζουμε αυτό, διότι το σύνολο των δυνάμει ανθρώπων που επιτρέπει το DNA μας είναι κατά τάξεις μεγέθους μεγαλύτερο από το σύνολο των πραγματικών ανθρώπων. Σε πείσμα των εκπληκτικών αυτών πιθανοτήτων εσείς κι εγώ, στην απλότητά μας, βρισκόμαστε εδώ. Εμείς οι λίγοι προνομιούχοι που κερδίσαμε στη λοταρία της γέννησης έναντι όλων των πιθανοτήτων, με τι θράσος κλαυθμυρίζουμε για την αναπόφευκτη επιστροφή μας στην πρότερη εκείνη κατάσταση, από την οποία η συντριπτική πλειονότητα ποτέ δε μετακινήθηκε;

Το παραπάνω απόσπασμα ανήκει στον Richard Dawkins, από τις εναρκτήριες γραμμές του βιβλίου του ‘Unweaving The rainbow’ και συμπληρώνεται από μία παράγραφος του ‘The God Delusion’. Όντας άθεος, όταν χρησιμοποιεί τη λέξη θάνατος εννοεί το τέλος της ζωής, πράγμα που φαντάζει άδικο στον καθένα. Διαβάζοντας όμως τις σκέψεις του συγγραφέα, φαίνεται αλήθεια τόσο άδικο;

Είναι γεγονός πως όλοι βασανιζόμαστε  με υπαρξιακά ερωτήματα και σίγουρα σαν άνθρωποι βρίσκουμε απελπιστική την ιδέα της ανυπαρξίας. Πριν δυσανασχετήσουμε με τη μοίρα μας όμως, πρέπει να σκεφτούμε την κατάσταση εξ ολοκλήρου. Αναλογιστείτε πόσες άπειρες ψυχές δεν θα πάρουν ύλη ποτέ, πόσες προσωπικότητες είναι χαμένες πριν καν σχηματιστούν και ύστερα πείτε μου για την άτυχη θέση σας! Ο συγγραφέας καταφέρνει τόσο επιδέξια να εξηγήσει πόσο τυχερός είναι ένας άνθρωπος εν ζωή, που παρουσιάζει αδικαιολόγητο όποιον δεν είναι ευγνώμων για τη δική του. Είναι πράγματι εγωιστικό να νιώθει κάποιος αδικημένος, από τη στιγμή που βρίσκεται εδώ από μια συγκυρία που δείχνει ότι κάθε άλλο παρά άτυχος είναι. Να θρηνεί για το θάνατό του, αλλά να μην υπολογίζει αυτά τα ΄΄αγέννητα φαντάσματα΄΄ που ποτέ δε θα’ χουν την ευκαιρία να κάνουν ούτε αυτό.

Επομένως, θεωρώ πως από σεβασμό και μόνο, θα έπρεπε ο καθένας μας να συμμεριστεί  τις απόψεις του συγγραφέα, καθώς βρίσκω το συλλογισμό του ευφυή και πολύ λογικό, και να εκτιμήσει το δώρο που του δόθηκε.