Όπως όλοι ξέρουμε, η ελιά είναι ένα δέντρο που η συγκομιδή του γίνεται μια φορά το χρόνο. Τις ελιές τις “μαζεύουμε” κάθε χρόνο από Νοέμβρη μέχρι Γενάρη. Αυτή η παράδοση είναι πολύ παλιά και ακόμα ισχύει. Οι μόνες διαφορές ανάμεσα στο τότε και στο τώρα είναι οι δυσκολίες στο “μάζεμα” της ελιάς.
Μέσω αυτού του κειμένου, θα προσπαθήσουμε να θυμηθούμε ή να δούμε, ακόμα και να ψάξουμε για τις δυσκολίες του τότε και του σήμερα.
Άραγε, έχετε ποτέ ρωτήσει παππούδες, γιαγιάδες ή ακόμα και θείους για τις δυσκολίες του μαζέματος της ελιάς τότε;
Έχετε παρατηρήσει τις δυσκολίες του σήμερα μαζεύοντας ελιές με τους συγγενείς σας ή με τους συνεργάτες σας;
(οι οποίες είναι ευκολίες σε σύγκριση με τις δυσκολίες παλιά)
Αν θεωρείτε πως το μάζεμα της ελιάς (σήμερα) είναι ένα δύσκολο “πράγμα”, τότε κάνετε μεγάλο λάθος! Μόνο για ένα λεπτό αν κάτσετε και σκεφτείτε πόσο δύσκολο ήταν το μάζεμα της ελιάς πριν από τριάντα ή πενήντα χρόνια, είναι αρκετό για να καταλάβετε πόσο εύκολο έχει καταντήσει σήμερα το μάζεμα της ελιάς.
Παλιά οι άνθρωποι, πήγαιναν στα βουνά κάνοντας , πεζοί ή με τα γαϊδουράκια τους, για αρκετή ώρα σε κάτι δρόμους στενούς, γεμάτους λάσπη από την κακοκαιρία και γεμάτους πέτρες και χορτάρια.
Σηκωνόντουσαν από τα «άγρια» χαράματα και έπαιρναν και τους συγγενείς μαζί και ξεκίναγαν για το λιοστάσι στο βουνό.
'Έτρωγαν κολατσιό κατά το μεσημεράκι και έπειτα συνέχιζαν την δουλειά τους μέχρι λίγο πριν νυχτώσει, ίσα-ίσα να προλάβουν να φτάσουν στο χωριό. Χτύπαγαν τις κλάρες της ελιάς με καλάμια, ξύλα ή ακόμα και με τις μαγκούρες.
Σήμερα, μερικοί άνθρωποι έχουν το τρακτέρ τους, με την καρότσα από πίσω, και πάνε στο βουνό πολύ πιο γρήγορα, οι υπόλοιποι, έχουν το 4Χ4 αγροτικό τους, βάζουν μέσα μερικούς συγγενείς, μπορεί καμιά φορά να πάρουν αλλοδαπούς για εργάτες και όχι τους έλληνες συγγενείς, επειδή οι έλληνες κουράζονται, και πάνε στο βουνό σε δέκα μόνο λεπτά. Μερικοί από αυτούς έχουν και κλιματισμό στο αγροτικό για να είναι ζεστό το κοκαλάκι τους και καλά...
Αφού φτάσουν στο λιοστάσι, κατεβάζουν τα ραβδιστικά και τα πανιά με τα σακιά από την καρότσα και ξεκινούν το μάζεμα μέχρι τις τέσσερις το απόγευμα και μετά τα μαζεύουν γρήγορα και φεύγουν για τα σπίτια τους για φαγητό.
Παλιά έκοβαν τις κλάρες της ελιάς με το πριόνι και τις χτύπαγαν με καλάμια και ξύλα ενώ σήμερα έχουν όλοι το βενζινοκίνητο αλυσοπρίονο και κόβουν τις κλάρες στο τσακ-μπαμ και έρχεται η άλλη ομάδα πίσω τους και με τις (τελευταίας τεχνολογίας) τέμπλες για να χτυπήσει και τις πιο μικρές κλαρίτσες. Τις μεγάλες τις παίρνει συνήθως ένας και τις χτυπάει στο βενζινοκίνητο ραβδιστικό, το οποίο έχει και ειδικό σύστημα για να πέφτουν οι ελιές μέσα στο σακί, κατευθείαν.
Στις μέρες μας, το λάδι είναι πλέον πολύ φθηνό και έτσι το 40% των ανθρώπων προτιμάει να αμελήσει το λιοστάσι του και να πάει να αγοράσει λάδι από το super market για να φάει.
βίντεο: Ανδρέας Σκούφης
Κείμενο: Γιάννης Γιαννόπουλος Γ'1
Πληκτρολόγηση: Γιάννης Γιαννόπουλος Γ'1
βίντεο: Ανδρέας Σκούφης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου