Μεγαλώνοντας...

Στην ηλικία των 15 ετών έχω απογοητευτεί αρκετές φορές από φίλους που νόμιζα πως θα ήταν δίπλα μου για πάντα ή έστω για πολύ καιρό. Λοιπόν θα πω πως είναι δύσκολη κατάσταση όταν ανακαλύπτουμε πράγματα για έναν άνθρωπο που νομίζουμε  πως γνωρίζουμε και ξαφνικά βλέπουμε μπροστά σου έναν άγνωστο! Το θέμα είναι ότι, όταν φτάσει η στιγμή να συμβεί αυτό, θα πρέπει να σκεφτούμε αν  αξίζει πραγματικά να στεναχωριόμαστε για πράγματα που συνέβησαν στη ζωή σου για να μας μάθουν να είμαστε δυνατή,

 Συνήθως τα παθήματα γίνονται μαθήματα. Και όλοι λένε: κάθε εμπόδιο για καλό. Όταν θα συμβαίνει κάτι άσχημο στη ζωή μας θα πρέπει να σηκώνουμε το κεφάλι ψηλά και με υπομονή να περνάνε όλα.

Έχω αρχίσει να καταλαβαίνω πως ελάχιστα άτομα θα  είναι δίπλα μας για να μας στηρίξουν στις δύσκολες καταστάσεις, που θα χαρούν με τη δική μας επιτυχία, που θα είναι «ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ» εκεί. Βέβαια αυτό το «για πάντα» χάνεται κάποια στιγμή και ίσως να είμαστε κι εμείς υπεύθυνοι γι’ αυτό. Αλλάζοντας τη δική μας συμπεριφορά αλλάζουμε και τη συμπεριφορά των ατόμων που έχουμε απέναντί μας, Είναι σαν αλυσίδα, όταν κάνεις κάτι άσχημο, το ίδιο θα εισπράξεις. Όλοι όμως θα πρέπει να δείξετε κατανόηση γιατί στην εφηβεία «χτίζουμε» το χαρακτήρα μας και διαμορφώνουμε την προσωπικότητά μας.

Στην εφηβεία υπάρχουν αληθινοί φίλοι; Μεγαλώνοντας συνειδητοποιώ πως είναι δύσκολο να βρεις αληθινούς φίλους. Μεγάλο και σημαντικό ρόλο παίζει «το φαίνεσθαι και το είναι», δηλαδή η ψεύτικη εικόνα του καθενός και ο αληθινός του χαρακτήρας.

Στο μυαλό μου έχει χαραχτεί μια φράση που είπε η αλεπού στον μικρό πρίγκιπα: Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά, την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν. Τι συμβαίνει άραγε όταν η καρδιά κάνει λάθος; Τότε έρχεται  ο πόνος. Στις φιλίες συχνά υπάρχουν προδοσίες  και συνήθως από κει που δεν το περιμένεις κι αυτό είναι το χειρότερο, γιατί ξαφνικά όλα γκρεμίζονται σαν ένας πύργος από τραπουλόχαρτα. Εκείνη τη στιγμή πρέπει να κάνεις υπομονή και να σκέφτεσαι πως η ζωή συνεχίζεται… έτσι απλά! Μέσα από τα δύσκολα μαθαίνεις.

Στην εφηβεία αρχίζεις να ερωτεύεσαι και τότε αρχίζεις να καταλαβαίνεις τι είναι όλα αυτά που ακούς στην τηλεόραση για πεταλούδες στο στομάχι, καμπάνες και τα λοιπά…

Δε νομίζω πως υπάρχει καλύτερο πράγμα από την αγάπη, να γεμίζεις ευτυχία, ξέροντας ότι έχεις έναν άνθρωπο να μοιραστείς τις σκέψεις σου, τα συναισθήματα σου, τα όνειρα, τις επιθυμίες σου… Είναι μοναδικό να δένεσαι, να αγαπάς και να σ’  αγαπούν.  Πρέπει όμως να το ζήσεις όσο πιο όμορφα μπορείς, χωρίς να σε νοιάζει τι θα πει ο ένας και ο άλλος… Όσο μεγαλώνεις θα νοσταλγείς τις όμορφες στιγμές της εφηβείας σου.

Σκεφτείτε πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν αγαπηθεί ποτέ κι από κανέναν  δεν είναι όλα ρόδινα για τους εφηβικούς έρωτες. Και εδώ υπάρχει προδοσία, ψέμα κι εκμετάλλευση Πιστεύω όμως πως είναι ακόμη πιο επώδυνο αυτό από τη φιλική προδοσία.  Πρέπει να μην ξεχνάς πως είσαι μόνο 15 χρονών κι έχεις ακόμη πολλά χρόνια μπροστά σου για να αγαπήσεις και να αγαπηθείς. Τίποτα δεν είναι εύκολο και χωρίς προσπάθεια τίποτα δε γίνεται.  Να θυμάσαι πως ότι είναι σημαντικό δε φαίνεται με την πρώτη. Πρέπει να το ανακαλύψεις.

Να έχεις πάντα στο μυαλό σου πως η ζωή είναι σαν ένα βιβλίο, οι τεμπέληδες θα το ξεφυλλίσουν γρήγορα, ενώ οι έξυπνοι θα το διαβάσουν αργά και προσεχτικά γιατί ξέρουν πως μόνοι μια ευκαιρία θα έχουν για να το διαβάσουν.

Εύα  Ανδριοπούλου