Η φανέλα με το νούμερο 7

Πολλά και διάφορα είναι τα αθλήματα τα οποία υπάρχουν και παίζονται σε όλο τον κόσμο, μα για μένα υπάρχει μόνο ένα, το ποδόσφαιρο το οποίο είναι και το πιο γνωστό στον κόσμο. Το ποδόσφαιρο για μένα σημαίνει πολλά παρ’ όλο που είναι ένα κουραστικό και επικίνδυνο παιχνίδι. Το ποδόσφαιρο για μένα είναι απόλαυση και ξεκούραση.
Πολλά παιδιά έχουν τραυματιστεί παίζοντας ποδόσφαιρο, (άλλα έχουν χτυπηθεί βαριά, άλλα ελαφριά) παίζοντας, είτε στους δρόμους, είτε με την τοπική τους συνήθως ομάδα με αποτέλεσμα πολλοί να έχουν σταματήσει το ποδόσφαιρο και λίγοι να το έχουν συνεχίσει.
Ένα από αυτά τα παιδιά τα οποία έχουν τραυματιστεί σοβαρά είμαι κι εγώ, σ’ έναν αγώνα με την ομάδα μου, τον «Α.Ο. Ξενοφών», την ομάδα της καρδιάς μου. Σε εκείνον τον αγώνα κάποιο παιδί από την αντίπαλη ομάδα με χτύπησε δυνατά στο αριστερό μου πόδι. Μόλις έκανα ένα βήμα έπεσα κάτω και άρχισα να φωνάζω από τους πόνους. Όταν έφτασα στο νοσοκομείο -μετά από λίγη ώρα- οι γιατροί μου είπανε ότι είχα σπάσει το πόδι μου σε δύο σημεία και είχα και ένα ράγισμα. Ένα απ’ αυτά τα σπασίματα ήταν πάρα πολύ σοβαρό και έπρεπε να κάνω εγχείρηση το συντομότερο. Η εγχείρηση αυτή είχε διάρκεια περίπου μία ώρα και όλα πήγαν καλά. Το πόδι μου ήταν όλο στο γύψο.
Ύστερα από κάποιες ημέρες που δεν ένιωθα πολύ πόνο έκανα στο γιατρό δύο ερωτήσεις: η πρώτη ήταν αν θα μπορούσα να ξαναπαίξω ποδόσφαιρο και η δεύτερη για πόσο καιρό θα είχα το πόδι μου στο γύψο. Η πρώτη απάντηση από το γιατρό ήταν: «Δεν ξέρω», ενώ η δεύτερη «από δύο έως τρεις μήνες». Εκείνη τη στιγμή ένιωθα περισσότερη λύπη για το «Δεν ξέρω» παρά χαρά για το «από δύο έως τρεις μήνες»…
Όταν ήρθε η ώρα να βγάλω το γύψο ρώτησα έναν άλλον γιατρό εάν θα ξαναπαίξω πάλι και μου είπε τότε ότι θα έπρεπε να περιμένω έξι μήνες ακόμα και πως μετά θα μπορούσα, αλλά και πάλι η απάντηση δεν ήταν τόσο σίγουρη.
Όταν πέρασαν και οι έξι μήνες πήρα το τελειωτικό και σίγουρο ΝΑΙ από τον γιατρό, δηλαδή ότι θα μπορούσα να ξαναπαίξω ποδόσφαιρο, να κάνω αυτό που ήθελα τους οκτώ μήνες που είχα το πόδι μου στο γύψο, αλλά δεν μπορούσα.
Το μόνο που σκεφτόμουν όλους αυτούς τους μήνες ήταν η μέρα που θα γυρίσω πάλι στα γήπεδα, στην αγαπημένη μου ομάδα για να ξαναπαίξω με τους φίλους και συμπαίκτες μου, να φορέσω την αγαπημένη μου φανέλα με τον τυχερό μου αριθμό, το επτά «7».
Όταν αυτό το «όνειρό μου» εκπληρώθηκε, μέσα μου ένιωθα πού χαρούμενος και ευτυχισμένος, μα ένιωθα και κάποιο μικρό φόβο πολύ βαθιά μέσα μου, γιατί είναι πολύ δύσκολο να ξεχάσει κάποιος… Ο φόβος αυτός ήταν για τα «βάσανα» που είχα περάσει τους οκτώ αυτούς μήνες.
    Τώρα όμως, όταν βρίσκομαι στο γήπεδο ξεχνάω τα πάντα, το μόνο που σκέφτομαι είναι να «βάλω τα δυνατά μου» για να χαρώ τον αγώνα. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει η ομάδα μου να κερδίσει, γιατί τότε νιώθω και εγώ νικητής!!!


Έντι Τσελάμι
Α.Ο. ΞΕΝΟΦΏΝ ΚΡΕΣΤΈΝΩΝ

ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΗΣΗ:Πέτρος Σκούφης



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου