Το μέλλον είναι στα χέρια μας!

Το μέλλον είναι στα χέρια μας!

Σύσσωμοι μαθητές και συνδικαλιστικά όργανα βγήκαν στους δρόμους διαδηλώνοντας για το θλιβερό γεγονός του Σαββάτου. Δυστυχώς το σύνολο των διαδηλωτών που είχαν πυρήνα το κέντρο της Αθήνας, δεν ήταν όλες ειρηνικές. Καταστήματα κάηκαν, βιτρίνες έσπασαν, άνθρωποι έκλαψαν για τις περιουσίες τους.

Η δολοφονία του Αλέξη ήταν απλώς η αφορμή. Τα αίτια υπήρχαν από πριν. Η Παιδεία ήταν και είναι παραμελημένη, οι νέοι βρίσκονται σε αδιέξοδα και η ανεργία σκαρφαλώνει στα ύψη. Για πολλοστή φορά πολιτικοί και διανοούμενοι βγήκαν στα παράθυρα για να μας καθησυχάσουν. Το έργο το είχαμε ξαναδεί. Όντως ένα μήνα αργότερα τα πάντα ξεχάστηκαν με αστραπιαίο τρόπο διότι αυτό επιθυμούσε το σύστημα. Κανένας λόγος για την Παιδεία και το μέλλον των ανέργων, παρά μόνο η οικονομική κρίση και η ορκωμοσία του νέου Αμερικανού Προέδρου των ΗΠΑ.

Φαίνεται πως έχουν παραμελήσει την Ελλάδα και στρέφονται σε άλλα κράτη. Όμως το μέλλον είναι στα χέρια μας . Το αίμα του Αλέξη και του Μιχάλη (πριν λίγα χρόνια) και όλων των νέων Ελλήνων που χύθηκε διαχρονικά για ένα καλύτερο αύριο είναι η κινητήρια δύναμη που πρέπει να μας ωθήσει στους δρόμους για να πετύχουμε όσα επιθυμούμε. Οι κινητοποιήσεις πρέπει να γίνονται συνέχεια και μαζικά, όχι κάθε Νοέμβριο, Δεκέμβριο ή Πρωτομαγιά. Έτσι το ελληνικό κράτος θα κατανοήσει πως το πρόβλημα είναι σοβαρό και θα πάρει τα στοιχειώδη μέτρα.

Από την άλλη μεριά βλέπουμε πως και τα άλλα Ευρωπαϊκά κράτη δεν έχουν λύσει το πρόβλημα της Παιδείας. Ίσως τελικά η Ελλάδα δεν έχει την αυτοπεποίθηση και τη στήριξη έτσι ώστε να δημιουργήσει μια καλύτερη Παιδεία ή μήπως αν το κάνει φοβάται τις τυχόν αρνητικές επικρίσεις της Ευρωπαϊκής ένωσης; Αυτό που πρέπει να κατανοήσουν όλοι είναι πως η Ελλάδα είναι σε ένα πλαίσιο που πρεσβεύει την ομαλή ανάπτυξη των κρατών της Ε.Ε. όμως αυτό δεν πρέπει να λειτουργεί ως άλλοθι για όλες τις κυβερνήσεις που διαχειρίστηκαν και διαχειρίζονται το ευαίσθητο θέμα της Παιδείας.

Τελικά πιστεύω πως κάπου βαθιά αχνοφαίνεται η λέξη ελπίδα. Όμως θα πρέπει να βαδίσουμε αρκετά για να είναι αυτή η λέξη χαραγμένη στην ψυχή μας με λαμπερά γράμματα. Άλλωστε, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.

Ευάγγελος Κουτσόπουλος