 |
| Χρήστος Φουρκαλίδης |
Δεν είναι εύκολο να αποχωρίζεσαι την χώρα
σου, να αφήνεις πίσω τα πρόσωπα που αγαπάς και να οδεύσεις προς ένα άγνωστο
μέρος, μόνο και μόνο για να βρεις μία δουλειά και ένα κομμάτι ψωμί. Μα πάντα
κάπου μέσα σου κρύβεις τον ενθουσιασμό και την επιθυμία για μία περιπέτεια, η
οποία μπροστά στην αγάπη της επιβίωσης χάνεται. Ανέκαθεν ο μετανάστης
αντιμετώπιζε μία πληθώρα προβλημάτων, κανένας δεν είπε ότι το ταξίδι θα είναι
εύκολο.
 |
| Έλληνες μετανάστες στην Γερμανία |
Τα
προβλήματα ξεκίνησαν για εμένα στα σύνορα. Είχα βγάλει τουριστικό διαβατήριο.
Μη γνωρίζοντας τους κανονισμούς, γυρίζω πίσω στην Θεσσαλονίκη διωγμένος από τις
αρχές. Βλέπω μία μεγάλη ευκαιρία να χάνεται από μπροστά μου. Μην έχοντας χρήματα,
παίρνω δανεικά, γνωρίζοντας ότι δεν θα μπορέσω να επιστρέψω σύντομα. Έτσι ξεκινώ
το ταξίδι μου.
 |
| Οικογενειακό γλέντι |
Βελιγράδι, μου
λείπει ήδη το σπίτι, προσπαθώ να μείνω ψύχραιμος. Γνωρίζω ότι δεν θα μπορέσω να
μπω στην Ελβετία μέσω Αυστρίας, οπότε παίρνω το τρένο για Ιταλία. Μιλάνο, Ζυρίχη…
Στο σταθμό πέφτω θύμα ληστείας, δεν γνωρίζω την γλώσσα, ανίκανος να ζητήσω βοήθεια
από τις αρχές παίρνω τα κλεφτρόνια στο κυνήγι και τελικά καταφέρνω να πάρω πίσω
τα πράγματα μου.
Φτάνω στη Ζυρίχη, έχω την διεύθυνση ενός φίλου
μου που έμενε εκεί, παίρνω ένα ταξί και πάω στο σπίτι του. Με φιλοξενεί για ένα
βράδυ. Έλειπε πολύ καιρό από την Ελλάδα, ούτε που θυμόταν το χωρίο μας. Κατά τη
διάρκεια της παραμονής μου μου ζητούσε να του μιλάω για την πατρίδα και αυτός
με δάκρυα στα μάτια άκουγε τις ιστορίες μου.
Στη συνέχεια έμεινα σε ένα ξενοδοχείο εκεί
κοντά. Με επισκεπτόταν συχνά και έτσι, όταν είδε ότι πιεζόμουν, μου πρόσφερε μερικά
χρήματα μέχρι να βρω δουλειά. Σε αυτή την περιοχή βρισκόταν ένας Έλληνας, ο
οποίος βοηθούσε εμάς τους υπόλοιπους στην εύρεση εργασίας αλλά όπως κατάλαβα αργότερα…
δυστυχώς… επί πληρωμής…
 |
Απογοητευμένος
γυρνάω πίσω στον σταθμό του τρένου. Κάπνιζα το τσιγάρο μου, μέχρι που είδα , να
τρέχει φουριόζος ένας πατριώτης (από τον Έβρο κι’ αυτός) Παρασκευά τον έλεγαν.
Χαιρετιόμαστε:
- Που πας ; τον ρωτάω.
- Έχω βρει δουλειά σε μια εταιρία
μαζί με κάτι άλλους Έλληνες, Έλληνες Χρήστο! Έλληνες, νέα παιδιά σαν και μας,
μου απατάει συγκινημένος.
Κανονίσαμε λοιπόν να πάμε μαζί να
πιάσουμε δουλειά. Ξυπνώ το επόμενο πρωί να φύγουμε με το τρένο. Εκεί συναντώ
έναν άλλο φίλο μου, τον Δημοσθένη. Έτσι και οι τρεις φτάνουμε στην πόλη και κατευθυνόμαστε
προς την εταιρία. Το βράδυ βρισκόμαστε με τους υπόλοιπους συμπατριώτες, θα ήμασταν
καμιά δεκαπενταριά παλικάρια. Ζητήσαμε πληροφορίες για το πότε θα αρχίσουμε και
όντως σε τρεις μέρες ξεκινήσαμε κιόλας να δουλεύουμε.
Εμείς φτάσαμε εκεί 15 Σεπτέμβρη και
μείναμε μέχρι τα Χριστούγεννα, οπότε και η εταιρία θα έκλεινε. Φεύγω λοιπόν και
γυρνάω στην Ελλάδα για να δω την οικογένεια μου και να θεωρήσω το διαβατήριό
μου…
 |
| Χρήστος Φουρκαλίδης |
Τέλος πάντων
τελειώνω με τις δουλειές μου και παίρνω τον δρόμο για τα ξένα. Θεσσαλονίκη, Ειδομένη,
Βελιγράδι και για τελευταία φορά στην εταιρία, όπου και γνώρισα τον Αποστόλη,
με τον όποιο περάσαμε δύσκολες στιγμές μέχρι να βρούμε και πάλι δουλειά σε κάτι
οικοδομές.
Μετά από λίγο καιρό
γνωρίζω την μέλλουσα σύζυγο μου. Η Νίκη δούλευε σε εργοστάσιο σε άσχημες συνθήκες,
οι συνθήκες γίνονταν όλο και πιο δύσκολες στην Ελβετία, όπου και ήταν αδύνατο
να μεγαλώσουμε τον γιο μας. Έτσι αποφασίζω να φύγω για την Γερμανία, αρχικά
μόνος μου, ώστε να μας βρω δουλειά, σπίτι και παιδικό σταθμό για τον μικρό.
 |
| Οικογενειακή φωτογραφία |
Μετά από δύο
μήνες έχοντας μαζέψει τα απαραίτητα χρήματα φέρνω την οικογένειά μου στην
Γερμανία και νοικιάζουμε ένα σπίτι κοντά στο σχολείο του μικρού. Το παιδί ήταν
αναγκασμένο το πρωί να πηγαίνει στο Γερμανικό σχολείο, το μεσημέρι έκανε
βοηθητικά μαθήματα για τα γερμανικά και το απόγευμα πήγαινε στο Ελληνικό. Στο
σχολείο, τα Γερμανάκια τον κοίταγαν παράξενα, σαν να ήταν παρείσακτος και μαζί
με άλλο ένα Ελληνόπουλο έμεναν πάντα απ’ έξω από το παιχνίδι. Αλλά το παιδί
μεγάλωνε, τα μαθήματα δυσκόλευαν και μπερδευόταν με τις δύο γλώσσες. Εγώ ήθελα
να μάθει Γερμανικά, ενώ η γυναίκα μου επέμενε να μάθει Ελληνικά και σαν να μην
έφταναν αυτά η διαχειρίστρια της πολυκατοικίας πεθαίνει και μας διώχνουν από το
σπίτι. Έτσι αποφασίζουμε να γυρίσουμε στην Ελλάδα, αν και το αφεντικό της Νίκης
δεν της επέτρεπε να φύγει. Βγήκαμε από
την χώρα όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε.
 |
| Νίκη Φουρκαλίδη |
 |
| Νίκη Φουρκαλίδη |
Χρήστος Φουρκαλίδης, συνέντευξη
που παραχωρήθηκε στην μαθήτρια Χριστίνα Φουρκαλίδη, στο πλαίσιο του μαθήματος
Τοπικής Ιστορίας.
Οι φωτογραφίες προέρχονται από το αρχείο της οικογένειας Φουρκαλίδη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου