μετά το κουρείο... (ιστορίες στη ντοπιολαλιά)

Μια μέρα, καθώς κατέβαινα από το σχολικό, είπα να περάσω από την γιαγιά μου να την δω. Ήμουν φρεσκοκουρεμένος και πήγα για να μου πει την γνώμη της για το κούρεμά μου. Στο κεφάλι είχα κάνει κάτι ωραίες γραμμές στα πλάγια και τα είχα πάρει(κόψει) πολύ γύρω-γύρω.
Όταν με είδε η γιαγιά μου, μου λέει: «γιάτρα- γιάτρα ο Παναγιώτης ρε παιδιά, καλά παιδάκι μου τι τα θέλουτε τέτοια πράγματα στο κεφάλι σας;» Της λέω: «σιγά ρε γιαγιά, όλα τα παιδιά το κάνουν» και μου απαντάει θυμωμένη: «για σωπάτε ρε… τα παδιά γινήκανε αλήτες!».
Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε και ο παππούς μου και μόλις με είδε μου λέει: «Παιδάκι μου πώς εγίνηκες έτσι; ποιος σε κούρεψε; σαν τον Κασιδιάρη έγινες… Εμείς παιδάκι μου, στην ηλικία σου, δεν κάναμε τέτοια… τότε. Καμιά χωριστ
ρούλα μοναχά κάναμε, γιατί έπεφτε ξύλο απ’ τους μεγάλους... Έχουτε γίνει ούλα τώρα… Βλέπεις τον άλλονε με σκουλαρίκια και άλλοι ζωγραφίζουνε απάνου τους χίλια δυο. Σα δε ντρεπόνται; Σάματι έχουμε ξεφύγε…» και του λέω: «Για σώπα ρε παππού, είναι ωραία, είναι της μόδας» και μου λέει: «Ναι, εσάς η μόδα θα σας φάει! Βλέπεις τους άλλους να μουτσουλιώνονται μες τη μέση του δρόμου, μπήτι δε ντρέπονται, μήτε τσίπα… μήτε φιλότιμο! Ου να χαθούνε, να χαθούνε! Έχουνε ξεφτιλίσει την κοινωνία πια!» και κούναγε το κεφάλι σκεφτικός…
«Καλά παππού», του λέω, «εμένα μου αρέσει το κούρεμα! Άσε με τώρα, με νευρίασες. Πάω να διαβάσω!» και μου απαντάει: «Άιντε, τράβα παιδάκι μου και εγώ πάω να ξαπλώσω γιατί εκιώτισα, γιατί έσκιζα κάτι ξύλα».
Παναγιώτης Τσέλος 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου