αναμνήσεις από το παρελθόν... (ιστορίες στη ντοπιολαλιά)

Καθημερινά έρχονται στην μνήμη μου σκηνές της παιδικής μου ηλικίας. Την περίοδο που ζούσα στην όμορφη επαρχία. Η κάθε μέρα ήταν ενδιαφέρουσα και γεμάτη δουλειά και κόπο. Έτσι, βρήκα την ευκαιρία να σας περιγράψω μια καθημερινή μου μέρα στο χωριό (χρησιμοποιώντας στοιχεία της ντοπιολαλιάς) προκειμένου να μάθετε για τον τρόπο ζωής και τις συνθήκες που επικρατούσαν τότε αλλά και για να συλλογιστείτε και να κάνετε την σύγκριση σας με το σήμερα.
Πουρνό-πουρνό, σχεδόν αχάραγο, η μάνα μ' έπαιρνε απ’ του χέρι και με πήγαινε στο σκολειό(μέχρι που έφτασα σε μια ικανοποιητική ηλικία για να πηγαίνω μόνη μου). Ποτέ δεν πρόκαμε  να με μάθει να δένω σωστά τα γορδόνια των αγαπημένων μου παπουτσιών(που μου είχανε κανομένο δώρο οι θείοι μου) παρόλο που σκιαζότανε μη πέσω και σακατέψω το γόνα μου...
Ίσως να μην της έμενε χρόνος, γι’αυτό και δεν θα έπρεπε να μου 'χει μείνει παράπονο.
Επιστρέφοντας στο παρελθόν, συνειδητοποιώ πως ο ρόλος της μητέρας δεν ήταν εύκολος. 
Η μάνα μου δούλευε συνέχεια στον μπαξέ, ενώ μεγάλη ήταν η απογοήτευση για όλη αυτή την σκληρή εργασία όταν ξεκινούσε να πέφτει το κοκορόβι (χαλάζι). Εκτός από αυτό ήταν υπεύθυνη για όλες τις οικιακές εργασίες, αφού την θυμάμαι χαρακτηριστικά κάθε πρωί να παίρνει τον σούγλο (κουβά) να φέρνει νερό και μετά να απλώνει την μπουγάδα της πενταμελούς μας οικογένειας. Εννοείται πως ύστερα από αυτό τα τσουράπια (κάλτσες) μας ποτέ δεν θα ξεχωρίζαμε. Επίσης, καθάριζε κάθε γωνιά του σπιτιού προσεκτικά με τη λογανιά (σκούπα από αφάνα) ενώ φρόντιζε να έχει έτοιμα τα μούρχουντα (βαθιά πιάτα) με το φαγητό στο τραπέζι μόλις γυρνούσαμε. Επιπλέον, έπρεπε να επιβλέπει τα μικρότερα αδέλφια μου, που είχαν επιδοθεί στις καλικατζαριές και να πιλαλάει(τρέχει) συνέχεια από πίσω τους. Όσον αφορά το διάβασμα τους, ήταν παπαλοι (άχρηστοι) και δεν γνώριζαν μπίτι την προπαίδεια. Εγώ απ’ την άλλη μόλις έκιωνα (τελείωνα) το γεύμα μου, καθόμουν αμέσως χάμου να κάνω τις εργασίες μου και έπειτα να βοηθήσω την μαμά με τις δουλειές του σπιτιού. 
Ορισμένες φορές επισκεπτόμουν και τον παππού ο οποίος έμενε αρκετά κοντά στο σπίτι μας.  Με τον παππού περνούσα πάντοτε εξαιρετικά και θα έλεγα πως κάλυπτε τον χρόνο που δεν αφιέρωναν οι γονείς μου. Βέβαια η αγάπη, οι αξίες, τα πρότυπα συμπεριφοράς που μεταφέρουν οι γονείς είναι αναντικατάστατα. Με την πάροδο των χρόνων εκτίμησα κινήσεις των γονιών μου που ποτέ δεν μπόρεσα να εκτιμήσω στο παρελθόν αφού ήταν δύσκολο να κατανοήσω το έργο αυτόν των ανθρώπων.
Μαρία Ηλίεβα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου